Continúa la crónica de las vacaciones de Don Elfriedo de Amalric, según su amanuense …
Xornada Quinta
De cómo O Caballero Don Elfriedo de Amalric e suos amicos ganaron en noble xogo a unos anglesos
"Foimos tutos a vila de Diania, a una Posada anomenada “O Eriço Rampante”, e allí bebimos e comimos e depois vimos que había mesas redondas ende a xente xogaba a naipes, a dominó e a otras artes do xogo, e fascian apuestas, e bebían cerveça sin parar.
E O Mio Caballero, O Abate e jo foimos a una mesa do había moitos anglesos bebiendo e xogando un xogo de naipes anomenado poke-poke. E como nosotros sabíamos xogar poke-poke de cuando estuvimos a Anglaterra por a causa de Don Carlos O Lampinho (4), discimos a os anglesos si volían xogar con Nos. E O nostro buen Abate fascia·nos de traducidor del angleso al hispano e del hispano al angleso. E fascimos una apuesta: cuatro contra cuatro, a poke-poke a la decouverte, cuatro hispanos (O Abate xogaba con Nos, perque descía que os Homes da Iglesia eran Homes de Dios e eran de donde ellos quisieran, como os de Bilbao) contra cuatro anglesos. E a apuesta foe: si Nos perdíamos, entregaríamos a os anglesos o grande e magnifico castilho anomenado Torre Do Ferro, e si os anglesos perdían entregaban a Nos un grande e magnifico baixel qabía varado en o porto de Diania, pleno de vino moscatel que os anglesos habían mercado en la vila. E pusimos·nos tutos d’acordo. Mais faltaba·nos un xogador, e en ese momento acercose a Nos un caballero de noble porte, hispano de a noble regione de Cantabria, espada en ristre, que dixo anomenarse Don Gualterio Sin Haber, e que sería grande honor per a él xogar en nostro bando. E vimos quera un home bragado e moito ben afeitado e notaba·se questaba ben versado e o noble arte do afeitado, así que sentose a nostro bando pera a gran partida de poke-poke.
E començó a partida, e os anglesos xogaban ben, pero nosotros xogabamos melhor, entrotrascosas, perque os anglesos bebían·se una cerveça tras otra, e cada veç iban més borratxos, e nosotros manteniamos·nos atentos e sobrios, perque xogando no es conseixable emborratxar·se. E depois duna escala de color de O Mio Caballero que deixo a os anglesos moito cabreados, Don Gualterio Sin Haber marcose un farolazo e deixo a os anglesos mes moito cabreados, e O Abate, depois de pedir un orinal per a no tener que levantar·se da mesa e fascer suas necesidades liquidas de tanta cerveça qabía bebido, matxacóles con un poke-poke de ases, e os anglesos, entre borratxos e cabreados, de perdidos questaban, no quisieron darnos as claves de suo baixel, e aixo era do malos perdedores vive Dios, e dixeron de xustar a duelo d’armas afora, e diximos “pos vale” e salimos da posada a la rua, e O Mio Caballero e Don Gualterio dixeron·nos a o Abate e a mí, “vos, quietos paraos, questos son per a nosotros dos”, e sacaron suas espadas e, dos contra cuatro, dieron a os anglesos primero una soberana lecçao d’esgrima, e depois, una soberana paliça, tan soberana que no tuvieron os anglesos més remedio que entregar a O Mio Caballero as claves de suo baixel, a sua bandera e tutos os pergaminos de propiedade da nave, e os anglesos martxaron con o rabo entre as pernas e sense baixel, e metieron·se en a taberna a beber mais cerveça per a olvidar as penas.
E a xornada terminó moito ben per a nosotros, e O Mio Caballero, agradescido, regaló a Don Gualterio o baixel que foera dos anglesos, quera moito grande e bonito. E Don Gualterio e Don Elfriedo facieron ante O Abate e ante mi un pacto d’amistat eterna …
E foimos tutos ao baixel, con as setze mulheres que venían con Nos, e navegamos un rato per a mar salada, e banyamonos tutos en bolas, a alta mar, e depois as mulheres e Nos folgamos, bebimos e nos devertimos, si bien quien més se devirtió foe nostro buen Abate Trespiernas, que fizo honor a suo apodo … [nuevamente tenemos que anteponer la moral de nuestros lectores a la diletante descripción que Micer Alcuino de Astorga hace de lo bien que se lo pasaron el Caballero y sus acompañantes].
E O Mio Caballero e jo, depois de despedir·nos de Don Gualterio Sin Haber e de O Abate Trespiernas, que quedóse en o baixel con as suas setze mulheres, tornamos a volver a nostra Torre do Ferro, comidos, bebidos e ben xogados, e o primero que ficimos fue afeitar·nos, como homes de honor que eramos, con un sapone de Home dos Sapones que golia a flores, un pincel do barbeo de nogal e texon, un rasoio d’oro de Micer Sefus e Micer Gustabo e ungüentos biengolientes … (continuará).
(4) Nuevamente, véanse Las aventuras del Bachiller Micer Alcuino de Astorga
“El mundo es un libro, y quienes no viajan leen solo una página” (San Agustín)